YİNE BAŞLADI EFKAR, DUMANINI TÜTTÜRMEYE
Durup dururken,
Aniden bir kafa atar, kavun; Yüzü gözü ortadan ikiye ayrılıp, Tanınmaz hale gelir Arkadaşı karpuz. Nedeni bilinmez, Delicesine seven iki genç âşık; Tartışmaya başlarlar. Soğumaya yüz tutarken çayları. Issız kalır, tahta masaları. Terk ederler birbirlerini. Anıları, olur tuz-buz. Dünyaya yeni gözlerini açan bebeğin çığırtmaları; Sabah selamını gönderir, Mezardaki ilk gününe alışmaya çalışan ölüye. Kurak bir mevsimde kalır kelimeler, aç-susuz. Farkında değil midir nedir; Birbirlerini yiyen ey insanoğlu; Hepimiz aynı kaderi paylaşıyoruz… (20 Mart 2012 – 10.Şiir Kitabımdan) |
Gönlünüze kaleminize sağlık.