Yandıkça Üşüyorum
Canımdan bıkmışım, yüreğim sayrı,
Yarından umudum kalmadı gayrı. Seneler boyunca o yârden ayrı, Yaşamak denirse, yaşadım anne. Ayrılık acısı, tunçtan bile sert, Altından kalkamaz benden başka fert. Sessizce yapıştı, çaresiz bir dert, Zavallı gönlümde taşıdım anne. Günden güne artar, sıkıntım kat kat, Şu yalan dünyada görmedim rahat. Batan güneş gibi, biterken hayat, Ömrümü yıllara döşedim anne. Bir bilsen neler var serimde saklı, Hep mahkûm edildim, olsam da haklı. Bulunmaz nimettir, insanın aklı, Nihayet onu da boşadım anne. Annemsin, gel benim derdimle karıl, Seviyorum diye ne kız, ne darıl. Kucak aç oğluna, sımsıkı sarıl, İçimde yangın var, üşüdüm anne. 25.07.2008 ****Ayak mısraı haricinde tamamen kök kafiye ile yazılmış ikinci şiir denemesi... |
duygusallık yanı bir kenara sanatsal yönü harika olmuş ayaklarda tamamlasaydı muteşem olacakmış ama çok begendim hece şiiri olmasına ramen şiir çok akıcı konu hakimiyeti mükkemel hel final bir başka olmuş.
duygusallık yönünü bir kenara bırak dedigimde onu dayım işleybileceginiz bir konu çükü anne onun üzerine söylenecek söz olmaz anne başka bir şey degil en vafalı yar.sizi yürekden kutluyorum güzel insan...