Sen İçiyorsun Ben Ödüyorum



Dudağımda duman izleri gözlerimde izin
Sesimde tarifsiz cümleler var
Hiç anlayamadığımız kelimeler konuşuyor
Sen susuyorsun, ben zorunda kalıyorum
Yolların seslenişini duyuyorum
Gel diyor usulca, git diyor yavaşça
Kanımız karışıyor sonbahara, değişiyor rengi
Canımız gidiyor fark etmeden
Bir yağmur başlıyor, gök yüzü mü ağlıyor?
Bir çanta dolusu gözyaşları
Nereye akıyor
Nereden gelmişti nereye gidiyor
Kimse bilmez gittiği şehri, bilinmez
Rüzgara mı sormalı adresini
Yerle bir olurken falcının söz yaşları
Yıkılan hayallerde kıyamet alametleri
Sanki bir gün sonra ölecekmişiz gibi
Hatırlamıyorum doğum günlerimi
Hiç bilmem yıl başı hikayelerini
Kimse görmedi bayramda öptüğüm elleri
Hani yürüdüğümüz o sahil günleri
Oturduğumuz o çay bahçeleri
Bir yudum kahvenin hesabını soruyor şimdi
Sen içiyorsun ben ödüyorum
Sımsıkı değer vermenin bedelini
Ne güzel değil mi?
Sen bittin, ben gidiyorum
Konuşabilirsin şimdi.


Mert Zafer Cansever