Hoscakal Macit
Uzun kalmadi gece sokagimizda ;
Hatta
Dondurma mevsiminde bile degildik biliyorum
Ustelik bogazimiz da sisecekti
Ama yine de
Kis gunu cani dondurma ceken cocuklar gibiydi
Icimin ka/y/nayan yaralari.
Halbuki
Mallahemize gelen seyyar salincagin
Peydah oldugu saatlerdeki gibi dalgalanmisti
Icimin karanliklari ;
Yolunu bilmedigim labirentlerde bile
Senin elini tutmustu tum cocuklugum , animsiyorum ;
Ve animsiyorum
Seninle yeltenmistim gitmeye
Girmeye korkutgum en ucra koselerine cocuklugumun…


Sira sana geldi Macit
Kalk hadi ;
en son ben kalmaliyim cilingir sofrasinda bilirsin ,
bilirisin
son kadeh yokluga dolmali her daim
ve bosalmali bir an bile durmadan…
Karafakinin tabaninda donmeli atli karinca
Cocuklugum olmali mesela siir
Ve ormana donusmeli
masaya dokulen maydanoz kiriklari ,
yada
Labirent olmali Mufit
o toplamali arkada kalan yikintilari….


/…Hoscakal Macit :
Duvarda asili kalacak ; hic olmamisliginin anilari…/

.
.
.
.
.
.
.

ikibinyirminin Kasim’i
Dubai....