SON PERDE
Yok olur mutlaka bir gün hayaller,
Soluk resimler kalır hatıra. Belirir başında amansız melek ! Dinlemez, yaşanacak Çok şeyin varmış... Ne olur bir nefes daha bağışla, Yalvarır içinde kalan hevesler ! Kalbin göğsüne sığmaz olur da, Gün ortasında, Güneş batarmış !... Cevapsız sorular dolar beynine, Kapanır kapılar, ışıklar söner. Pencerendeki kuşu arar gözlerin, Ardında bir yığın Helallik kalmış !... Bir mumun ışığında titrer geçmişin ! Açılır perde perde tüm yaşanmışlar, Her şeyin birikir bir damla yaşta, Süzülür ellerine, en sevdiğinin. Bakarsın baş ucuna, Kimlerin kalmış !.. Anlarsın bu artık inen son perde ! Hayatın final sahnesindesin ! Bir oyun daha bitti desen de, Durmuştur saatin, Zaman kalmamış !... İbrahim ÖNÜÇ |