Derin bir nefes ,
Acıyı hissediyorum ;
İliklerimde , genzimde
Tarif edilemeyecek bir şekilde.
Her nefes daha da zorlaşıyor ,
Maziye gitmek ,
Orada kalmak istiyorum.
Çocukluğumu özlüyorum.
İnsanların sadece bir anlık koyverişimden ,
Bir ay şikayet etmesini istemiyorum.
Dedemin hayatta olduğu zamanlara ,
Hiç kimsenin yorgunluğunu bilmediğim
Akşam güneşinin kıymetini ,
Uzun uykuların güzelliğini ,
Beraberce edilen kahvaltıları ,
Hazzına geç kaldığım her şeyin ;
Yavaş yavaş kaybolmadığı günlere ,
Kayığıma atlayıp gitmek istiyorum.
İçimdeki acıyla savaşamazdım eskiden ,
Gözlerimi sonsuzluğa kapatmak ,
En kolay yol gelirdi.
Öyle ki bu yüzden sanırım geçmedi hâla ,
Sağ kolumdaki kesik izi.
Zamanla öğrendim ;
Her gün biraz daha dayanmayı ,
İyi bir insan olup kendi acılarımı unutmayı.
Fakat bazı anlar var ki ,
Bir anda çekip gitmek istiyorum.
Sonsuzluğa değil ,
Küçüklüğüme ,
Her şeyin güzel olduğu yere.
Affedin beni ;
Her gün acıyla uyanıp ,
İkilemlerle boğuşup ,
Sizi üzmemek için sustuğum ;
Konuştuğumda ise pişman olduğum ,
Nefesimi yakan ,
içimi acıyla dolduran bu zamanı ,
Hiçbir zaman sevemedim.