sen ,
bir okyanus kadar sonsuz ;
Bir yıldız gibi eşsiz.
Anlamıyorlar seni.
Kimse anlamıyor ,
Benim anladığım gibi.
Raflarda kaybolmuşsun ,
Üzerine biriken tozlardan mıdır ,
Kenara atılmış olmandan mı
İnan bilemiyorum.
Bilemiyorum neden uzanıp da seni ;
Kurtarmıyorlar , içini okumuyorlar.
Fakat ,
Ben gördüm seni.
Bu minicik ellerimle uzandım ,
Senelerdir titrememiş ,
Dokunmayı unutmuş ellerine.
Anladım seni ,
Sen farklısın dedim , herkesten farklı.
Hayat sana kötü davranmış ,
Gülmeyi unutturmuş ,
Gözyaşlarını kurutmuş.
Yorulmuşsun artık.
Belki bir anlığına inandım ,
Kalbini onarabileceğime ,
Yaralarını sarabileceğime.
Sen beni sevdin ,
Ben senden kaçtım.
Sen beni sev dedin ,
Yapamam dedim.
Ben seni hep sevdim aslında.
Ama sen hiç farketmedin.
Belki de senin istediğin sevgi ,
Benim sana verebileceğim sevgi değildi.
Bana inandın.
Seni iyileştirdiğimi sandın.
İşte geri geldi dedin ,
Uykularım , gülüşlerim , hüzünlerim.
İkimiz de yanıldık.
Ne ben seni iyileştirebildim ,
Ne de sen benden vazgeçebildin.
Üşüdüğümde sarıp sarmaladın ,
Bu kış yoksun.
Hüzünlüyken sana sarıldım ,
Son hüznünde ben yokum artık.
Güzler bizsiz geçecek.
Yapraklar düşecek , eğilip almayacağım.
Tatlı bir hasar belki bende bıraktığın.
İnan sana çiçek açmak isterdim ,
Ama sen sonbaharsın.
Ben sana zarar veriyorum.
Ben beni öldürene ,
Kışa aidim.
Sen ise sonbaharın son çiçeğine aldandın.
Keşke baştan uzak dursaydık.
Bendeki tatlı hasar ,
Sendeki kanser.
Sen hep haklıydın.
Belki de böylesi daha iyi ,
İçindeki acıyla seni daha fazla yıpratamam.
Son yaprak düştü , eğilip almadım.
O yaprak senin ,
Evrendeki toz taneleri kadar küçük ,
Kalplerimizdeki sevgi kadar değerli.
Ben yanlış insana aşık oldum ,
Sen ise yanlış zamanda aşık oldun.
Son defa bırakıyorum elini ,
Beni asla unutma ;
Kurumuş olan gözyaşların bende.
Nasıl olsa ,
İki küçük toz tanesiyiz ,
İşte hayat dediğimiz koca evrende.