Öyle bir an ki
Yokluğun değmez elbette ten’e
Yüreği sarar, gam ile keder
Efsun bakışların, akla düşünce
Alır her şeyi, yerle bir eder

Öyle bir gel ki
Yok olsun umuda yakılan ağıt
Tutuşsun külleri, ah yüreğimin
Gel şu kederleri, başımdan dağıt
Çözülsün bilinmezi, geleceğimin


Öyle bir gül ki
Çınlasın gök kubbe, titresin yıldızlar
Utansın ay bile, beyaz yüzünden
Erisin yamaçları örten buzullar
Kurtulsun gözlerim, umutsuz düşten

Öyle bir sev ki
Bir gece yarısı, gel işte n’olur
Nasibim kalmasın, ah bu sevişten
Çiçekler eğilir, selama durur
Ağlar yastığım, ilk kez sevinçten

Öyle bir sar ki
Unutsun acıları, bütün bedenim
Bir el zamanı, kursun yeniden
Gitsin gecelerden, o kabuslarım
Eğilsin yıldızlar tutsun elinden

O zaman belki
Şafaklar utanır, kızıllığından
Yetişir bozkırımda, al gelincikler
Silerim acıları, anılarımdan
Konar dal ucuma, mor kelebekler

İbrahim ÖNÜÇ