ADI YOK(Selma Pekşen)
Bu son gecemiz
Yirmi beşinci saati ömrümün Adı yok bu günün Feryadım büyüyor Çığlık çığlık dönüyor bana Karşıdaki suskun dağa vurdukça Ölüyorum Ölüm büyüyor gözlerimde Eriyorum ecel terimde Ben küçülüyorum Küçücük bir kız oluyorum. Yedi yaşında Daha adı yok hasretin, lügatında. Keşke dememiş hiç Sevmemiş hiç Terk edilmemiş yalnızlığa Keşke! Keşke ezilmeseydim Hasretin ayakları altında Adı yok bu yalnızlığın Yıldızlar mı uzak Yoksa ben mi uzağım kendime? Ne kadar soğuk gece? Yoksa ben mi soğudum geceye Adı yok mesafelerin Sükût’un sesi nasıl da derin Ölüm pusu kurmuş beklemede Ben beklemedeyim. Çocukluğumda durmuş saatim Şimdi yedisindeyim ömrün Yarınlara kaygısız Keşke dememiş hiç Ağlamamış hiç Kırılan oyuncaktan başka şeye Keşke! Keşke hiç mendilim olmasaydı Silmeseydim gözyaşımı hiç. Adı yok bu hayatın… SELMA PEKŞEN |
Sükût’un sesi nasıl da derin
masal miymis yasadiklarim
gecen zamanlarim düs müymüs? ..
adi yok muymus hayatin ..
yoksa
yoksa ben hep üc aylik bebek mi kalmisim
ondan mi hatirlamiyorum hicbir seyi....
yoksa ben ölmüsüm mü ?
/ nacizane icimden geldi .. cok etkilendim.
cok güzeldi siiriniz ....
sevgimle