Rüzgar tel örgülerine fısıldıyor maltanın
Şehrin ayaklarının dibindeyiz
Koğuşun ağır sıcaklığı karabasan
Ranzamın soğuk demirlerine tutundum
Beynimi kemiren fısıltılar
insan gürültüsü etlerimi döven
En olabilir ihtimaller düşlersin
Sayım dendiğinde kapanan maltanın ıssız karanlığına Sensizliğe hasretim
Ve yine kendine çekildiğin herhangi bir gece
Bir çentikten fazla etmeyen bir gün daha
Dışarıda bekleyen belirsiz özgürlüğe
Yarım kaldığım hayata
Yalanlara
Bile bile kandıklarıma
Kurulmuş düzen-bazlıklarınıza yaklaşıyorum

Haram olmuş uykunun eşiğinde
Hafif meşrep bir deli aklımla oynuyor
Neyse ki kimse görmüyor zihnimizi
Vesveseler zehir gibi
İhanet ensende üşür
Bazen bir şarkıda bir anıda
Denk geldiğin gözyaşlarını
Kimse görmeden siliyorsun
Sesinin çatallaşan ezgisini
Yutkunarak gülerek saklıyorsun