annemi özledim

dedi

tam gecenin ortası
eski anıları depreşti
o sokak
o ev

sanki o sokağın yokuşunda kaldı resmi
bakıyor sanki gözleri
gibi geldi bir an

tahta merdivenlerde oturuyor
ve gülümsüyor
yaşlanmamış hala genç
ve
o kadar da çok hasta degil
o eski resimdeki gibi

yorgun degil benzi soluk degil
gôzleri mutlu bakiyor
canlı yani

ölmedi benim annem

demek istiyor sanki içinde bir yerlerde bir avaz
susturmak istemiyor bile bile

o sokaklar ölmedi bak
orada kadınlar oturuyorlar hâla
işleme işliyorlar
kızlar çeyiz derdinde
uçurtma uçuran çocuk sesleri geliyor
cıvıl cıvıl

dut ağacımızın dalları bembeyaz olmuş
kar yağmış gibi
sanki ağacın saçlarına kırağı düşmüş

babamın sesi çınlıyor kulaklarımda
sofrabezi getirin heç olmasin dutlar silkeleyelim

her iyi görünen iyi demek değil
biliyorum
ama bilmezden gelmek işime geliyor
belki
ben yaptım oldu gibi gibi

gel gidelim kardeş
orada bizi bekliyordur belki annemiz
o hep iyi görünürdü degil mi abla
ta ki tamamen tükenene dek

anneler hep böyledir zaten
dimdik ayakta sapasağlam
direnmek zorundadır tüm acılara

o eski evde ne acılar asılı kaldı
kimbilir
duvarlar konuşsa neler söyler acaba

neler anlatır tren gibi iç içe geçen odalar

seni özledim anne
gerisi hikaye der gibi
akıyor yaşlar

hikayeleri yazanlar kaçını yaşamışlardır acaba
kaç şair kendi şiirini yazmıştır
özlemek nasıl anlatılır
yazılsa kaç kalemin kurşunu biter

neden bir dostun kapısını çalmak ister insan
özledim diyebilmek için
neden bir omuz arar gece gece

hikayeler dolu sokaklar ne kadar ketum
buz gibi taşların anlatamadığı ne kadar çok acı var

neden yaraya tuz basmak için
yarışır insanlar

ağlama geçecek der bir ses
geçer mi

geçmez

kabuk bağlasa bile
kanar ılık ılık yüreğin içine içine

annem öp te geçsin der
geçer mi geçmez

ağlarken utanır yine
saklanır bulutların içine

basma elbiseli küçük kız


...