’Ey sadrıma dokunan efkâr
hâlimi ma’rûz gör
varlığım yanıyor...’’

....

her gece sırtımı sıvazlayan hüzün
savruldum musanın duası kadar
yüz karası yüzümü ağırladım
kanat çırpan bir kuşun kanadında..
her gün
her gece
üstüme yıkılan bu sızı
ve tutunduğum her dala yenilgimi
mahrem ettim..
artık nazarımda gözlerin şanlı zafer
sandukam ihlal edilmiş,kimliksiz ..

ey yetim kaldığım!
bugünde erteleme
katran karası olmuş züleyhanın
hayallerini..

ne çıkar artık ?
umudun küskün yüzü..
soluksuz..

ey zehrini destursuz atan!
sağanak sağanak kan akıyor yusufun
kanlı gömleğinden..
ölümcül şarkılar meth ediyor
suskunluğun sefil sarkacını..
yâd edilen tüm aksanlı şiirler
göğün indinde
gazabın semasında biçâre..
gel etme ziyan
gel etme çiçek bahçelerini
bu kadar hazan..

...

...
ey çeşm’i gözlerini zaferim bildiğim!
değilmiydi bir beni yaşatan onlar ?
durma
kalmadı kıblemde muhabbet
asılı kaldı acziyetimde
kanamalı sevdam...
yunus’un duası ile ellerime ver
tedirginliğin biatını..
çehremde açan
olmazı olduran
sırdaşım..
saf tuttuğum..
adını hüzme hüzme dokuduğum..
biliyorum bunların yeri değil
biliyorum bunların zamanı değil...

ölümsüzlüğün kilidi saklı
söylenmeyen onca acı gölgelerde saklı
şenlendirdiğin tüm kentler mecalsiz
susamış toprak kadar bitkin argın..
..

...

ey beyhude iç çekmişliğim!
ne zaman ki düştüm bu karanlığa
kara dökümlü yıldızlar ayrılmaz oldu yakamdan
lakin
vesvese ettiğim karanlık şimdi inkarda
her gece vebalini boynuma asıyor
yüküm ağır..
düşüm cambaz..
toprağın fısıltısı hizada
bu kadar unutmuşken biz bizi
bunca geçmişken zaman
kundaklansın bir rahlede
salkım saçak azabın nar-ı mevsimi..

....

’’ettiğim aha inanma!
dudaklarımın vahyi kesik..mil değmiş
gözlerimin astarına..
ve sonrası ...
çocuk gülüşüne gölge düşen laçka bir mavi...’’


Belma.