Armağan
yüklerken seni kalbimin
en ücra köşesine genzimde senden kalma k’ayıp çölle yarım yamalak kaldım... meğer ne çok sensizliğe idam edilmişim.. öldürdüğümüz şiirler sensizliğe armağandır .. ... ’’Şimdi ayaklarımda gelişinle biten tüm yeşiller adına bir türkü okur.. sen ki bahtıma yakışan sen ki ömrümü adadığım yoksan matemdir bu şehir’’ .. söyleyin o’na asıldım dar’a beyazlarıma çöktü hüzün kurşunlandı sağım solum sardı dört bir yanımı hazin bir tufan.. sen ey her gece nabzımda atan kıblemden yüzümü çevirmeden gece eteğine dökmeden yıldızlarını ben bana düşman olmadan kuşlar uçmadan kaybolmadan hatrın su ol ak yollarıma kana kana .. .. sen ey gelişi ile içimde ki yetim yanımı güldüren yorgun soluğum göğsünde uyumadan son bulmadan çocuk bakışlarım bizi bize *kıl* kırlangıçların kanatlarında mecal bitmeden bozkırların bahçelerinde gül’ler solmadan kalem ol alnıma fermanı yaz ese ese .. .. bilmezdim kaç yazgıda her gece kan damlayan hayallerime umut biçen çocukların kahkakasını kelepçeleyecektim... .. ya açık kalır kapın çıkarsın ya kapalı duvarlar arasında kalırsın bir başa!.. Belma. |