kaoseskide ne var dön bak elinde kalandır yaşamak hep bir tekrar hali işte şu dilimizdeki zehirli tat arının balındanmış acı ey haline tuş olmuş yiğit kimsesizliğimsin benim zerresi yüzünden yedi veren gül kokusu bahara ayrılık bulaştırdı kainatı sarınca huzur darbe üstüne darbe indirir sırrını ele veren ayna kimi sevsem ‘’ o ‘’ ölür kim çalar neden sonra gecenin kapısını bir viranede gücü olan tutar götürür mazlum denenin yakasını ya sonra içinden çıkartmazsa Yusuf’u kuyu Ay’ı su demem o ki kainat duysun en son mutlu olduğu yere dönmeyen ahmaktır |
mühürledim dilimi.