PÜNEZ
Bir kelebeğin ömrü müydü
bir an vardı deli gibi göklerden dökülen ben’dim... Kimi arıyorum kimi arıyordum... Bir el yüreğimin içinde ben ona bakıyorum o Ruh’uma... İşte böyle büyüdü bir ozanın yalnız sevgisi... Ne büyük intihar ne büyük yalnızlık oysa... Biri sevda dedi aklıma Sen geldin... Biri sevda dediğinde... Güneşin doğması çiçeklerin açması Sen’den... Ve şimdi utangaç bir Gece Koynumda Sabahlıyoruz Tüm umutlarımla... Ve ansızın Seni soruyoruz Yer ile yeksan ve gök bir ağızdan Seni söylüyoruz Seni Ruh’umun Yoldaşı... Kadim Ezgi’m... Ve bir yol... rengarenk açılıyor belki ebediyete... Aklım taşıyıcısı her an Sen’in olduğu gibi... Şimdi Yalnızlığın... koşuyor Kader atı... Sanırım göğsümü delip geçecek... Ve üryan tüm güller Seni gördüklerinden beri... Bağırıyorum bağırıyorum bağırıyorum Gece’nin bir anı ücra bir köşesinde Dünyanın sesim soluksuz yüreğinde... Ruh’unda tüm sevdalıların... ...İçim’in Cenneti diyorum Tüm kadim Sevdalar diz çöküyor... Ve elim bağrımda yol alıyorum hiç durmadan Sana... Ruh’umun Yoldaşı... Kadim Ezgi’m... Sana... Yolcu... İstanbul yirmieylülikibinondukuz |
Şiir beğenilecek yüce farkındalıklı...
.....................................Gönül dolusu saygı ve selamlarımla..