Sokakta iki adam ve çocuk...
Çocuk amcalara bakıp güler ve ağlar.
Minicik ev çok uzak sokağın baş ucunda gizlenen.
Az biraz kaçar yakınlardan çocuk.
Oradan bir yerlerden ana ünlemesi ürkütücü.
Her zamanki gibi Ahmet yine mechuldür.
--Kim o yanındakiler?
--Anne bak iki adamı gidiyor sokağın,
Kaldırımlara yabancı dört ayak...
Gürültüden daha caydırıcı,
Korkak adamların duvar yüzlerini yoklamaları.

Gündüzü bilemem de gecesi çok aylak,
Denizli’nin yapmacık kaldırımları yüz yüze,
Bazen bir olaydan daha vahimi, tehlike sirenleri:
--Koşun o köşeden aşağı caddeye,
--Belki yakalarız ki en vahşice.

Beni bilmem de sen geldin geceme anne,
Sen de olmasan Denizli,
Bağrında bunca yıl beni kim tutardı,
Şevkatlerin kimisi tutarlı kimisi aksak,
Kızmayın bana, gelmeyin yalnızlığıma,
Nereden gelip nerede olduğuma değmeyin gitsin.

Sokakta iki adam:
Biri babam, biri ben şimdi.
Annem sokaklarda keşke bağırsa,
Keşke ben uzaklarda olmasam,
Annem bana he desin, yanında olsam yeter.

Süleyman Yıldırım, 27.03.2002, Denizli