17
Yorum
48
Beğeni
0,0
Puan
1908
Okunma

susmanın yüküyle omuzları çökmüş
üzgün ve yorulmuş bir kalpten ibaret değilim
yarım asırlık badem ağacı benim gövdem
kırıldığım yerden çiçek açıyorum
incitildikçe öğreniyor insan
incitmeden sevmenin inceliğini
bu yüzden bütün kırılmalarım iyimser
bütün kırılmalarım bahara gebe
bu yüzden yağmur suyuna batırılmış gibi ışıl ışıl
hoşgörüyle incelttiğim ağrılarım
yaşamak vazgeçmeyenlere gösteriyor en güzel yüzünü
ve dünyanın en güzel yüzü senin yüzün
vazgeçemem
elimi uzatır dokunurum yüzüne
kalbimde mutlu sarsıntılar
hep buçuklu yaşımdayım
hep o hastane odasında
hep o heyecanla seviyorum seni
ve hep o ürkek telaşla
hicran aydın akçakaya