bilen bilir
üç ayaklı bir kedi
seker beyoğlu’nun çıkmaz bir sokağında
duman duman
bir o kedi
bir de elini yüreğine koyup bana gözleriyle gülümseyen berivan
yeterdi aslında rakıma buz
hayatıma umut beklerken

umut deyip geçme can
öyle böyle palazlanmaz yalnızlığın koynunda büyütülen acılar
bir de kalabalığa inat gülümsediysen

hele tırnakların zaman’ı tırmalamaktan yorgun
bir de aşktan bükülmüşse boynun
değme acının keyfine
bir bakmışsın boyunu aşmış hergele
kim kimi büyütüyor anlamaz
kalıverirsin öylece

yine öyle bir gecede
berivan yine gülümsüyor uzaktan
üç ayaklı kedi sekerken yanımdan
berivan
aklını bırakmış geçerken aşktan
duman
bir bacağını vermiş kurtulmak için insandan

yine de bir çift insan eli
değiverdi yüreğine
yüreğinin yettiğince
gıdısını sevgiye açtı kedi
umudunu yine aşka bıraktı berivan
bir ormanın beni yakmayın çığlığı kadar...

kedi
berivan
ve ben
kalan umudu yaktık düşünmeden

kedi gıdısından mutlu
berivan
sevgi gördü ya umutlu
ben rakının soğumasıyla huzurlu
dinledik sevginin evrene yayılan mırıltısını

oysa zaman dakikalara kurulmuştu
yelkovan akrebi dövmeden
rakım henüz dudağıma değmeden
gidiyor o gıdıyı seven
dört ayaklı kedilerin bile tekmelendiği
bu coğrafyada o sıcağa kanan kedinin halini düşünmeden

bakakaldık ardından
Biz
duman
berivan
ve
ben...