Yalanım yok, ben yolları sevdim.
Tanımsızlığında zamanın
Bir yol kıyısında
Burnu sümüklü, dizi yırtık bir çocuktum...
Arabalar geçerdi benden habersiz
Markalarını sayar
Uzun yollarda lastik seslerini dinlerdim.
Arabalarda insanlar
Arka koltukta kadınlar uyurdu
Önde kavgalar…
El sallayanlar da oldu, yalan değil!
Onlar beni unuttu geçen yıllarda.
Yollarda kaldı aklım.
Sevdalarım oldu, aşklarım.
Ama ben o yol kıyısındaki çocuğum.
Arabalar geçiyor şimdi usumdan;
Gri, mavi, mor…
Arabalar gidiyor bilmediğim yerlere
İçinde sen varsın, yaşanmamışlıklar
İçinde sevda…
Yüreğimin damarlarını eziyor hasretler
Dur diyen yok geçenlere
Benden habersiz alıp gidiyor özlemlerimi
Gözlerimi ekiyorum yollara
Hani durur belki diye
Hani döner de gelir diye!



Hiç durmuyor motor sesleri
Hiç bilmiyor gidenler
Benim beklediğimi…
Bir çocuktum hatırladığım yol kıyısında
Anadolu’nun en umursanmaz yerinde
Arabalar geçerdi bitip tükenmeyen
Beni bilmeyen…
Ben bilirdim hepsinin içinde neler geçtiğini
Yıllar arabalardan hızlı geçti.
Şimdi ben, bir arabanın direksiyonunda
Bilmediğim bir yerden geçerken,
Yüreğim eziliyor, biliyor musun?
Ağlayasım oluyor gecenin üçünde
Veya sen kavrulurken sıcaktan ikisinde öğlenin.
Durup dağlara taşlara haykırasım geliyor.
‘’İşte durdum ben, işte sizinleyim’’
Diyesim geliyor;
Anlıyor musun?
Arabalar geçiyor şafak vakti
Sokaklardan caddelerden
Malatya’dan, Şarkışla’dan, Bolu dağından.
Ben Ankara’da ürperiyorum
Lastik seslerini dinlerken…

AHMET GÖÇER