ya sana
ya kendime kalansız bölünmeliyim
aklında tuttuğun asal sayıda


ki haciz gelmesin diye
hayalden tahsis ettiğimiz o geminin
A 4 kağıdına..


ikizlenen üçgeninde daralırken açın
ortayını bulmalıyım


bulmalıyım ki o hattın
sanatı olsun adım


beni kendinle toplayıp hiçlikten çıkarınca
aşk kalmalı geride


kalmalı ki o üç harf bölünsün
bir, bire
bir de ikiden bir olan kendine


karanlığa terzi olan ellerin
kendi söküğünü dikemesin


bak bu kısmı es geçiyorum sevgilim
zira şiir bu,
konu komşu görmesin


ruhuma iklim olmalısın sonra
fiziğime meta


hem yar çekimi değil midir ayakları
yer çekiminden kesen

sevgilim,

seni gazeteye sardığım şişeden içiyorum kamuya açık parklarda
salıncaklara uyuyorsun
biraz çok kaçırınca


sensizlik diyorum sonra
ya hayra
ya kıyamete alametse eğer


ve mürekkep
kalemde durduğu gibi durmayacaksa kağıtta

gel,

sessiz harfler nara atmadan bir ünlemin dibinde
salıncaklarla sızıp
sızlanmadan geceye

götür beni,

ya sana,
ya da kendimle kalansız b’ölünecek o asal aşk yuvasına