yalnızlıklar klâsiği.. bir kaç küsur at’tım üzerimden yuvarladım ruhlar boşluğuna denkleme ve karanlığa sığmayanları.. can suyuna özlem sessizliğinde belleğimin yıldızları sönmüştü bir bir.. aşk-ı izdivacımı yineledim ! bacağı tamirli boyasız iskemlenin yanında ve ayakta durma feragatinde zorlanan yalnızlığın oratoryosuna.. mutluluk ; gözlerimin feriyle ışıklı bahtı ve edası tizlerle çalınan yoldan parmak uçlarıyla usulca yiten zamandı.. hiç gücenmedim beyaz renkli mendillere ucuna düğümlü aşk’lar bağlı diye çünkü parolası ayrılıktı ve gitmelere şartlı paydaşları işareti ise ; şairlere atfen kısık seste radionun gizemli tınısı içli bir ağıda sarınmış annenin söz nûrundan ninnisi//bir bilinmeze yazılmış ismi..Ki Şiirimin konuğu idi -Yalnızlık Senfonisi- .. |
Şiirin anlamı, anlatımı ve düzenlemesi güzel sonlandırılmış…
Şiir iyiliğin anasıdır…
............................................... Saygı ve selamlar..