Şahsenem (ayışığı)olmazlara gün doğurmuştu tanrılar nostaljiye düğümlü o vakitler di// suçlu suçlu bakıyordu yaslı bulutlar ardı güneşim nefesim eğilse uçuk dudağına/kuruyacaktı sanki nemli avcunda karanfilim davetsiz misafirmiş kasım’ın ayaz yoluna takılan ay ışığı yüzüme yansısı boşboğazıma inip/ dizelere düşüverdi aniden ve k’açıyordu güzbahar şairi dilinde kırçiçekleri.. -yağmur saçlarının dalgası duruluyor hayalimi içim içim gözlerinde renkleniyor sonbaharım kasveti yumuşak başını erguvan düşlerine eğiyor hazan yastığı- imge sarhoşluğuna vurguncu kiralıyor fikrimin goncası zamanın dizleri bükülüyor imkânsız hayretime.. imdi.. sahiciliğin efsunlu dehlizine giriyor benliğim süpürüyor sözün eğrisini kuşluk sonrasına ve/ umutlara bırakıyor sahneyi.. incinmişti sanki omuzundan düşen şal yerdeki ipeğine süründü kelebeğin kanatları güneş ise batıverdi sıkıntımın iç sesine bir figanlı ıssızlığı çökmüştü firkatin ellerine ve..kırık bir yay çizdi yanımdan vedasız giderken Şahsenem... 2012 düzenlendi :) |