ÜSTÜ KALSIN





Sonu yok acısı çoktu hayallerimin
Gülmek, bahtiyar olmaksa rüyalarımda
Doğan her çocuğa imkansız demek
Doğmamış gibi kabullenmekti hepsini
Dilim kesilircesine susuyor
İşaretlerle anlatıyorum yıkan her şeyi
Karabasanlar aklıyordu geçen yılları
Yalanlar saklıyordu kara yılanları
Hemen hemen her gün binlerce gece
Bir yük biniyor inme gibi gözlerime
Savaşıyorum uykumdan uyanırcasına
Ve bir umutla uyansam da izlerinle
Korkarak baksam da gece gökyüzüne
Hani belki desem bile sessizce
Simsiyah bir odanın tavanındayım.




Yolu yok külü çoktu kaldığım şehrin
Kor gibi yanık duvarına tutunuyorum
Ayakta kalmak mıydı ömür dediğim şey
Yaşadıkça yanmak mıydı kader dedikleri
Vurunca sırtından insanın sevdikleri
Ölemiyorsun bile giremiyorsun toprağa
Ölüm bile meleklerle geliyor insana
Seninkisi ahiretten bile çok daha öte
Çok daha vicdansız insanlıktan önce
Sövmek geliyorsa da içimden sessizce
Kendimi hatırlıyorum adımı soruyorum
Susuyorum değmeyenlerin en gerisinde
Kim bilir ne mezarlar kazdın nicesine.




Mutlusu yok ağlayanı çoktu çocukların
Biz severken çocuk olmazmıydık hiç
Çocuklar gibi bakmaz mıydım gözlerine
Tutup ellerinden gezmek istemez miydim
Düşen bir yaprak gördüğümde yeryüzünde
Alıp saklamaz mıydım seninle gördüm diye
Boşuna geçmiş zaman taksitler halinde
Değmezmiş uğuruna verilen o değerler
Ucuza gitmiş kalbimdeki aşkla sevgiler
Şimdi kimin umurunda ki bu bedeller
Yanan hep acılı hesaplar ödeyenler
Sorsan ki gözlerine baka baka!
Biz insanız hep boş ver derler.
.
Olsun insanız işte
Biz yanıkta severiz yansın
İstemez üstü sende kalsın.
.
.
.

ÜSTÜ KALSIN – Mert Zafer Cansever – Mawish Şiirleri