Elbet Bir Gün...Şiirin hikayesini görmek için tıklayın Elbet ama elbet bir gün kavuşacağız...
Zaman: Kuşların gagalarında hüzünle yuvalarına döndüğü bir gün soluğu
Mekân: Uzak bir şehrin çilekeş otogarı Sahne Dekoru: Yeryüzüne kırgın ve siyah bir intihara hazırlanan ağlamaklı mavi gökyüzü Oyuncular: - Az ilerdeki erguvan ağacının altında ıslanmış halde yatan köpek - Güzün bahçesinde solan ve yılın ilk karını bekleyen son kırmızı gül - Hasta kadın - Hasta kadına âşık adam Birinci Sahne Adam: Aşk İçinde solgun sözcükler olan Masum bir imgeydi Dokun diye Şiirine uzattığım Kadın: Şiirim kış kıyametleri Nasıl dokunurdum Masumluğunda büyüyen gül kokulu imgelerine Ölmez miydi İkinci Sahne Adam Gözlerime karanlıktan korkan çocuklar sığınırdı Zemheriye taşan yalnızlığım mendilimdi Ve sen gizlice o çocukların koynuna girip gözlerimde uyurdun Sabah ise çocuklarla sen gitmiş olurdun Söylesene O mendille nasıl silerdim gözlerimi Rüyalar hiç yalnızlıkla silinir mi Kadın: Bilirim Gözlerine ne zaman baksam bir çocuk ağlardı Senin ellerin çabuk üşür dokunamazsın yalnızlığa Seherin zehrini iç çekişlerime sarıp O mendille silerdim gözlerimin kanını Ve sen uyurken Nefesimle ısıtırdım ellerini Üçüncü Sahne Adam: Kaçtıkça büyüyen acılar giydim Büyüdükçe adına benziyordu zaman Düşlerimi kuşlara sardım da ne oldu; Kuşları düşlerinden vurdular Kadın: Biliyorum Kırgınsın düne ve zamanın isini Yüzümüzü yarım çocuk yapan aynalara Benim adım eylül Büyüdükçe ölüm Sevdikçe hüzün Dördüncü Sahne: Adam: Dönecek misin? Geri gelecek misin? Kadın: Bilmiyorum |
farklı ama güzel
farklı ama itinalı
farklı ama emek verilmiş
düşünülmüş
ve ŞİİR
sonunasıl biterse bitsin
en güzeli ŞİİRDEKİ ŞİİRDİ!
SELAM İLE
KargülüALMILA tarafından 6/20/2008 4:51:48 PM zamanında düzenlenmiştir.