selgitmişim yol almışım yaz gecelerinin tozu genzim ölüme düşen körpe kurşun bakışında ayrılık bir başka sarı bezgin hal tuzlu ter kızıl kan toplanın başıma halkım bakmışım uzaklardan bahtmışım gülmez artık kırık ak sakalıma inat kara tahtmışım kuru ve sıska sallananlar bilir sevdayı ben yüksekten korkmuşum kimsesizliğimi taşımaz çivisi çıkmış gürgen tabut ah sandukalar açılsın içinden çık gönlünün öyle bir mevsimdir işte ölüm giden gider kalan unutur körpe dilleri kurusun pembe duvarlarında şiir evinin özlemi İstanbul kahrı Ankara anıları ise hep İzmir olsun kim sevse ayrılığa dair içinden ne varsa toplasın ve çıkarsın sonunda karanlık bir sokak gibi yağmurla kalan benim |
sevgimle