Kim doğruyu söylüyor Allah aşkına
Kendimi tanımıyorum artık
Başkasını tanımaya çalıştıkça
Bende kayboluyorum bende insanım bende yalancıyım
Güvenmiyorum güvenemiyorum gözümü açtığım bu yolda karşımdaki tüm faniliğe
Hakkımı arayamıyorum boynum eğik sızlandığım bu hecelere
Kimseyi istemiyorum doğruyu aradığım hiç bir şehrin hiç bir adresinde
Herkes kırıyor bir taraflarımdan olanca hırçınlığıyla
Saplıyorlar kanıma yığınca insanı insanlığa hasret bıçaklarla
Bak geldim senin memleketine
Hayalini kurduğum bu yeşilliğin ortasında
Sadece
Tek başıma

Umursuzum
Boşvermiş tükenmiş bitmiş
Gurursuzum yalnızlığımın boynunu bükmüş
Kim doğruyu söylüyor
Artık arıyorum bir inandırıcı yalan onu seçip devam edeceğim
İnan...

Bir anda duyuverdim
İçimde bağıran küçük çocuğu

Sessizden hastalanmışım bu üç yılda
Hissettim bu cansız ruhumu
Boşuna bu dağlarda aramışım bana ait olmayan bir ruhu
Madem olmamıştı
Gülüp geçiyorum bir zamanlar doğduğun bu adım köprüden

Avuçlarıma düşen bir damlayla
Bağışlanan gülümsemeyi

İstemekle karıştırdığım
İnatçı benliğimi

Döktüler üzerime bir yığın insanı sormadan
İçinde acıya acıya büyüttüğüm insanları
Herkesin bir görevi vardı
Sana seni veren
Seni seninle bırakan
Senden sen götüren...