ARAF
Bir ziyan sandığımız kokuşmuş dünya zindanlarında
İlleti bildik düştük, cahildik acıda öğrendik Doğarken öldük, zamanda çirkinleştik Aslımızı hatırlatmak içindi tüm zilletimiz Ve o gün geldi çattı baştan yazılacak yeni hikâyemiz. Araf’ta durdu zaman ne kül var şimdi ne duman Bir seda kuşatırken hiç olmamış zanların tutsak gölgelerini Ateş yanmayı unutmuş ağlamada Her oluş sevgiyle sarmalanmış mis kokarken Aden bahçeleri Kimse kimse değil artık bu diyarda. |