İfrit'in türküsü
Kızıl yalanlarla bezendi
dünya denilen alemin her şehri, ifrit’in türküsü çalıyor Tanrı’dan soğumuş yüreklerde şimdi. Gündüzler geceden kara, umutlar zincire vurulmuş, ’Şafak son’ derken sızlanıp duruyor telaş içinde kıyamet vakti. Sabır dualarıyla başlıyor her yeni gün, güneş doğuyor halâ yeryüzüne, yüzünde manidar bir tebessüm, ’bu da geçer’ diyor dalındaki gonca gül giden gitmiş kalan kalmış görünüyor. İnsanoğlu bilseydi her göz yaşında katkısını gelmezdi oyuna, giyerdi melâmet hırkasını ve tutmazdı zamansız günahsızın yasını, insanoğlu çaresiz tükenmiş görünüyor. Bir döngüdür zalim de kuracak elbet sofrasını nereden bilirdin yoksa Tanrının sonsuz vefasını çare olmaz meleklere yakılan ağıtların Son dibe vuruştur heyhat herkes uyansın. |