sene
dokuzyüz
yirmidokuz


ilkbahardı
o çocuklar ki
onca acılı günlere
yenilmemişti umutları


güzel çocuklardı
barut kokan yollarda
çoğu yetim belki öksüz kollarda
savaşlardan arta kalan yoksul yıllarda


onlar ki cumhuriyetin ilk çocukları
can verip memleketi kurtardı babaları
duyurmadı açlığını bulguru aş ederdi anaları
fındıktan topaç yapar tahtadandı oyuncak arabaları


onlar ki türküleşen
onlardı Kore’de şehit düşen
onlardı filizlensin diye toprağı eşen
üç darbede fakirleşen emperyalizmle güreşen...


onlar ki
her biri kahramandı
belki bir avuç kalmışlardı
istiklal uğruna yürekten yanmışlardı

ve Mustafa Kemal Atatürk’e inanmışlardı


bu gün
onların armağanıdır
bu gün tüm dünya çocuklarının bayramıdır
bugünün çocukları mutlu olsun diyenlerdir onlar



ey unutanlar
zokayı yutanlar
kan uykusunda yatanlar
çok mu gördünüz bir tek güncük çocuklarımızın olsa...