TeMeNNigeceleri sadece sen görüyorsun gözlerimdeki masmavi hüznü ay bile gülümsüyor karanlığın kucağında ben uyurken yıldızlar gece lambam oluyor tavanın baş köşesine yalnızlıktan çok korkuyorum hele de güneş sessizce bohçasını toplayınca oysa ki annem her gece sesimden öpünce ne güzel uyurdum sevgilim özlemek de sevmek de bambaşkaydı o zamanlar -annemin pamuk ellerinden öpmeyi hiç bu kadar çok özlememiştim annesizlikten delirmek üzereyim sevgilim- incir ağacına dayasam sırtımı sabah namazını edâ ettikten sonra babam çıkıp gelir mi yine ellerinde yemişlerle tıka basa baba şefkâtiyle doyar mı karnım söyle sevgilim gözümüzü bağlayıp kör’ebe oynasak ’sobe’ dese çocukluğumuz saklambaç oynayan zamanı geri alabilir miyiz yakan top gerçekten canımızı yakmadan yahut odama yağmur yağarken leğene damlayan su sesine hasret siyah önlüklü iki belikli kız olabilir miyim yeniden âhhh sevgilim parmak izlerimin uğultusunda şimdi bu şiire kaç promil özlem sığar ve taş basabilir miyiz bembeyaz sayfa açtığımız kalbimize meselâ acıyı katık yapıp gülüşlerimizin kenarına ruh çağında sevmeyi öğrenebilir miyiz yeniden söyle sevgilim Allah aşkına söyle... nagi han |