Suskun mezarların baş ucunda
Avuç içlerimde biriktirdiğim dua kadarım
Kimsesiz
Tek başına
Dimdik


Anne olduğumdan beri
Kımsenin yıkamayacağı
Çok güçlü duvarım
Bütün benliğim gökkuşağı gülüşünde
Evlatlarımın emrine amâde


Yıllarımı alsa da hüznü silip yok etmek
Alın terimin bereketli boyasıyla
Şükür naraları atan kuş sesleri zerâfetinde
Günü kucaklıyorum şimdi


Kırılgan olsa da ruhumun kanatları
Maviden yeşile , yeşilden griye çalan göz bebeklerimle
Bütün ülkelerin gökyüzüne çizilen özgürlük kadarım şimdi
Galata kulesinden uçan Hezarfen Ahmet Çelebi değilim belki
Ama...
Çocuklarımın bir damla yaşı için
Bütün dünyayı yakmışlığım var


Yakarım da...


Her şeye
Herkese rağmen
Minnacık parmaklarınla
Şiirlerinde cennet çiçekleri açtıran
İki belikli kızım şimdi


-Büyümeye de hiç niyetim yok-



nagiş’ce