SATILIK EV
Sabahın kuşluk vakti yalnız, mahzun, ayakta
Yürür bir âşık gibi yine aynı sokakta.

“Şöyle namazdan sonra geçeyim.” der sorana.
Bu İsmail Dede’nin hali batar insana.

On beş sokak uzaktan namaz için her sabah,
Boşa değil gelişi, her sözü” ah” ile ”vah”.

Kim girdi de garibin sekseninde aklına?
Sattırmışlar evini, başa yaksınlar kına!

“Deflasyon var!” demişler, “sat evini tez çabuk!”
“Yatır biraz döviz al, sevinsin çoluk çocuk.”

Nerden bilsin garibim, çıldırsın gayrimenkul,
On iki ay geçmeden paraları olsun pul.

Elli yıllık bir ömrü geçirdiği mahalle
Daüssılaya döndü, düştü onulmaz hale.

Eh be İsmail Dede’m! kim yaptı bu oyunu?
Enflasyonu bilsen de ne bilcen deflasyonu!

Ömrünün en huzurlu günlerini yaşarken;
Değer miydi hayatın her günü olsun diken?

Her gün yoldan geçişin ağlattı köpekleri,
Gördüm neler bekliyor hanımsız erkekleri…

Çocukların yanında geçse de son yılların;
Hiç aklından çıkmadı ıhlamurlu ev, karın.

Ne vefalı komşuydun oysa sen her halinle…
Nice yıllar geçse de unutmuyoruz yine.

Zaten misafiriz hep, dünya üzmesin seni;
Mevla’m cennet eylesin ahretteki evini!