Kendimi Kaybettim
Ötelerden gelir can acım yürek sancım
Kavruluyorum her an duyun Yontuyor omurgamı hoyrat bir el Dönüyorum aslıma doğru Gitmekteyim beni tutun Hüzünlü türküler dinliyorum Toprak kokulu mevsimsiz yağmurlarda Gittikçe yabancılaşıyorum El alem diyorlar falanca oldu adım Samanlığa düşen iğne gibiyim Kalabalıklar da kendimi arıyorum... Daha geçen gün dilenci benden umut istedi Baktım ceplerime meteliksizim Sorsalar kimsin kimlerdensin? Onu da bilmiyorum kimliksizim Nazlanıyorum kendime Amaan sende ne olmuş diyorum Dünyanın sonu değil ya Oysaki bütün kandırmacalarım İlk sigaramda rüzgar da duman gibi Kayboluveriyor Dünyanın sonu kör olmakmış O’ymus O’nlu olmakmış Herşeye körken herşey boşken En küçük hücrelerine kadar onla dolmakmış Çok yazık ben bunu geç anladım Her şeyim var zannettim Hic kaybetmeyecegim sandım. Kaybettim ... Önce onu sonra kendimi Şimdi kimsesizim Kimsesiz yaşamaktayım |
Yolun ayrıldığı noktada tekrar başlasalar ne çare? Ne ceplerindeki taşları atıp hafifleyebilir, ne de ellerindeki çiçekleri savurup ciğneyebilirler. Bir dost, bir yabancı onlar şimdi, hem dünde hem bugünde yaşarlar.