gece kıyımda aydınlanmak için sokuldu
ki ben daha karanlıktım
şaşırdım doğrusu böyle vuslata
parmaklarım ucundan kırılıyor
kirpiklerim salkım saçak yerlerde
göz kapaklarım bir dağı omuzlar gibi
yokluğundan geçiyordu

dilim ters kelepçede
ve ellerim ayaklarımla yer değişiyordu

gölgesine küs yürüyordu bedenim
duvar dibi yalnızlığa çarşaf sererken
ben olmayan bir ruh haliyle
şaşkınlık topluyordum kendimden
hem...
şiir sokakta, ben kuytudaydım
soğuk, kırılmış gönül penceremden
nasıl içeri sızıyordu bir görsen
dayanamazdın...
sarardın yokluğundaki dağılmışlığımı...

sonra...
beynimin oynadığı sessiz filmde
gölgemde gördüm gözlerini
ağusunu içine kusar gibi baktın yüzüme
film devam ediyordu...
konu yokluğun, işlenen sensizlikti
üstüm kirpas içinde yürüyordum
nereye gittiğimi bilmeden...
bir ara içim kayınca,
raylara düştü bedenim
telaş yok...
başrol oyuncusu ölmüyordu
sadece...
kalkmaya mecali olmayan aşıktım
yüzüm içine dökülüyordu son sahnede...
yoktun biliyorum...
olsan beni baştan severdin...