Don Kişot av olmuş, ha sen de sev,
İnsanlar der geçeriz, ha şunu bileydim,
O gül yanaklar, dideler, biraz da büyüler geçer,
Rüzgara sormayın Baudelaire kadar
Kavgacıdır çiçekler.

Ruhumun rengi gri, düşün de gerisini,
Elem bulutlanır tepelerden, türküler ürperir,
Çıkar at diyesim geldi bedenimi ötelerden,
Biliyorum, eskisi kadar korkmuyorum,
Deniz atlı gecelerden.

En yalnız çoğul bestelerini karıştır adımlarına,
Dert değilmiş bir de sen ha uzak ha soğuksun,
Bir yer gördüm, düşünüyorum, çay da tam deminde,
Yeni uyanmış krater gibi deliyor yüreğimi
Uyanmış da çatıyor kaşlarını.

Kedim kara tam da kaybolmuşum,
Gün şafak kadar hani yollarımız sahici,
Anlamıyorum, pelesenk bir ufkun içinde
Kara bahtın umrumda mı, yollarımız ayrı.
İçerde buzdan alevler.

Kimi bilmem şöyle, dağılıyorum, başım duman,
O söylentinin çığ geçmiş içinden,
İster dolunay ister kalabalıksın,
Ovalar, bir yamaç ağzın yine sıkı,
Gör de geç eminim susacağından.

Toprak ilmek, desen saçları girdap,
Metaforlar yoğurmuş tuzlu alkışları,
Beni görmedin, ya ne gerekti bir de,
Umufak bir sağır bedenin yırtılıp sızar,
Beni gör geç, biliyorsun anlamazsın.