her geçen dün yeni bir özlem olup yerleşir içimize



her insanın bir karanlık yanı vardır
pencereleri vardır en hassas hislerle kırılan
rüzgarının çarpa çarpa güçlendirdiği bir iradeyle
dağınık şiir gibi kendi mısrasında sızlayan
içli bir kudrete sarılıp sabreden
ve vardır herkesin gözünde bir gece vakti dirilen
ışığı bekleyen sabırsız hastalık misalidir
savaşıp durur insan
kanatlarındaki yaralardan kanayan


yaralarından özgürleşirmiş her insan
kabuk tutan göz pınarlarımıza yürüyen sığ bir özlem gibi
sıcacık bir burukluğun tadıdır yaşamak denilen
cennetten atılmış bir günah misali
öper durur kirpiklerimizde zalimce yuvalanmış
küflenmiş nedametleri



biz acı çekmeyi
kalbimizden öğrenenlerdendik
dilimize katık yaptığımız sevgi
cennet eyledi yüreklerimizi
o yüzden aynıdır hepimizdeki acının rengi

my