Giriyorsan bir kapıdan içeri
Eşikten attığın ilk adımın hakkını vereceksin…

Görünce dostunu, sımsıkı sarılacaksın
Unutup hasreti, özlemi, hicranı
Vuslatın hakkını vereceksin…

Yürek de bölünür, sevda da
Sivil sevdan ürkek ceylandır
Sessiz, gizli, endişeli.
İlmek ilmek dokurken hayatı
Bölüşmenin hakkını vereceksin…

Şehre hakim bir tepede
Mütevazı bir çay bahçesinde
Ya da bir orman evinin verandasında
Tahta masa, sandalyede sevdanla
Sıcak buğusunu içine çekerken çayı
İnce belli bardağın değil,
Çaya rengini veren gamlı, hüzünlü
Gözlerin hakkını vereceksin…

Şu yasak, şu ayıp, şu günah
Ne pişmanlık, ne eyvah
Yaz kış, akşam sabah
İnsan gibi sevmenin hakkını vereceksin…

Takılmışken günlük telaşlara
Düğümlenince boğazına çaresizlik
Yüreğinde duyarken Dünyanın derdini
Sadece kendi sevdanın değil,
Börtü böceğin, sarı orkidenin, kırmızı gülün
Hele aşk uğruna katledilmeyi bekleyen
Papatya yaprağının hakkını vereceksin…

Ne yarın, ne dün
Hayat sadece bugün
‘’An’’ı yaşamayı öğrendiğin gün
Sevdanın hakkını vereceksin…

MEHMET ATILGAN