Eşi, dostu; çıkagelmiş evine
Ekmeği yok, katığı yok fakirin.
Yama vurmuş, eski yama üstüne
Gömleği yok, atleti yok fakirin.

El işinde, köle gibi çalıştı
O erirken, zengin daha gelişti
Soğuk evde, yaşamaya alıştı
Odunu yok, kömürü yok fakirin.

Sanki suçlu, her kesimde yerilir
Gözü dolar, sinirleri gerilir
Akşam olur, hasırlara sarılır
Döşeği yok, yorganı yok fakirin.

Alacaklı, kapısınıa dizildi
Görür görmez, rengi soldu büzüldü
Tâ derinden, bir oof çekti üzüldü!
Cüzdanı yok, parası yok fakirin.

Öz anası, gözyaşını silmiyor
Çok dert çekmiş, bu nedenle gülmüyor
Hasta olmuş, tabip nedir bilmiyor
İlacı yok, şifâsı yok fakirin.

Seçim gelir, vurur ya da vurulur
El kazanır, o beyhûde yorulur
Onun hâli, reyi için sorulur
Oy’u vardır, kendi yoktur fakirin…

17/05/1985
Hanifi KARA