NEFESİM
Öldürdüm gülüşlerimi
Astım tavana gamzelerimden. Mıhladım gözlerimi yere Bakışlarımda hazan iklimi hüküm sürerken Öfkelerimi fırlattım kâbus tüneline. Endişelerimin gölgesi Tokat gibi vururken yüzüm alazlanır İçimdeki karanlık Çaresizliğin duvarlarına çarpar Boğazımdan akar şelale gibi Dilim lal olur Dudaklarımda asılı kalır sözlerim… * Gecenin örtüsü sarınca etrafı Duygularımı süpürdüm halının altına İçimi kor ateş gibi yakan kader Adaleti arar kendiyle yüzleşirken. Ağır yüktür, Hayat denenen bu sahnedeki İhanetlerin kamburu Alnına yazılmışsa bir kere Önüne geçmek için hiç bir şeyin bahanesi olmazmış Sadece yaşamdan medet umarsın Umut ölmek üzereyken aldığın nefestir O da, Ölene kadar yaşatır… Mustafa KARAAHMETOĞLU 08.02.2017 (16.11.18) |
Kalemin susmasın
__________________________Selamlar