Mavi Gün
ne güzel bu gün şemsiyenin altındaki güneş
vapurlar duman duman aşkımızın arasında denizden bir dilek dilesek bu çiçekli bahçedeki mavi gün hiç bitmese bitmese ne güzel olurdu değil mi ıslanıyordu balerin pabuçlarıyla kalbime değerken ne de ağaçlar belli oluyordu bu duygusuzluk ta aniden çoğalıp duran kalbim yeniden atmaya başlıyordu ağzında şehri bitirip ormanlara doğru koştuğumuzda yalnız bir kaç kişi düşündükçe derin bir uykuya kapılan o tatlı mırıltılar hiç bitmeyecekmiş gibi sonsuzluğa uzuyordu ve yüzünde şenlik ateşiyle yürürken boyumu kaplayan inilti dudaklarına yürüdükçe son bir kez daha senin oluyordum aklıma ilk gelen şey uzaklaşmak karın altında bir yere doğru sıcacık kalpler yumağında hiç umudunu yitirmeden beklemek seni. |