Nasıl da kolay söyledi dudaklarım paramparça kalbime inatla.
Nasıl da basit bir kaç kelimeyle geçiştirdi.
Yıllarımı sömüren, kalbime düşen kurtçukla sakat kalan ruhumu,görmezden gelen zorbalıkla
Nasıl da eksiktim oysa sensiz, her nefesle senden daha çok uzaklaşarak en koyu sensizlikle.
Düşünüyorum da... Değer miydi diye?
Değer miydi bu kadar güzel olanı çalmaya, tam en güzel çağında.
Bahar tomurcukta ve ben senin en çok sen olmuşken.
Biliyorduk biz oysa dünya çok karanlıktı bizde birbirimize fenerdik o en karlı gecede
Sımsıkı sarılıp ağlamıştık.
Koşarak sarmıştın nefes nefese ayaza, soğuğa, yağmura... Karşı.
Biliyorum sevgilim biz en çok bizi sevdik.
Kalbimize düşen kurtçukları çok önceden fahişe bir korku yerleştirmişti ta doğduğumuzda.
Sana siyah bana beyaz demişlerdi ya da tam tersi.
Çok sevdim çok ve sonra hiç sevemedim.
Belkisi yok bu çürük kalp ancak nefes taşır
...
Dudaklarım da ihanet eder bana, gözlerimde.
Onlar susar.
Ben çürürüm içten sen de bilmezsin bunu bende...
Bir son nefesim belki, belki o da ihanet eder, kim bilir?