Korku
Korku, kendi ellerimizle beslediğimiz vahşi bir bahçe.
Hızla büyüyen bir yangın, obur. Ayağımıza çaktıgımız çivi, hatalarımız. Taşlarını ördüğümüz cehennem çukuru. Belki bir aciziyet hali bu teslimiyet Yanı başımıza kurulan. Bizi göçe zorlayan mutluluk diyarından. Çelişkili görünse de kendimize ait zavallık. |
Korkutmasaydı ebeveynler.
Kutluyorum şiirinizi gönülden
Gün Eksilmesin Pencerenizden
Saygılar Sevgiler