Doksanlı yıllardı, yanımızdaki bir işçi benden izin istedi.
Ne işin var dedim? Şıhın yanına gideceğim dedi. Orada
ne yapıyorsunuz dedim? İbadet yaptıklarını söyledi. Sen
dedim beş kilo pirinç al, o şıhına git, bakalım onu alıyor mu
almıyor mu? Bizi dinleyen bir bayi, Hasan bey, kim çok verirse
onu daha çok seviyorlar dedi. İşçimiz, sen oraya gel de gör
ne ermiş insanlar var; ağızlarına közü alıyorlar köz onları
yakmıyor dedi. Belli ki onlar ilizyonist. Şıh görevin dedim.
2014 yılındaydı, TV de Tuncay Güney’i dinliyorum. Fethullah
şeytanı Çin’de koyun postuna kumanda koydurarak bir namaz
postu yaptırmış. Ağlayarak Allah dedikçe post yürüyor. Yanındakiler
ağlayarak ayaklarına kapanıp, ayaklarını öpüyorlarmış. Bu cemaatler
hakkında dinlediklerim aklıma gelince bu şiiri düzenledim.

Tacirin uyanığı, şeyh yanında maraba,
Şimdi saltanatıyla dünyayı etmiş harman,
İşyerleri katları, altında lüks araba,
Ticareti yanında, halt etmiş senin firman.

Yanında kör cahiller, sorgulama bilmezler,
İnsan gibi oturup, konuşup da gülmezler,
İnsani değerlerin, hiç birine gelmezler,
Kafalar yosunlaşmış, tıpkı eski bir orman.

Şeyhlerinin yanında dalarlarmış huşuya,
Közleri yalayarak, girerlermiş koşuya,
Ateş tutuşsa bile, başındaki puşuya,
O sırada yasakmış, konuşup bir şey sorman.

Şeyh Allah’la onların, arasına girende,
Eli direksiyonda, ayağı da frende,
Nur gelirmiş onlara, saadete erende,
Eğer tam itaatle dinlerler ise ferman.

İşe yaramayana, diyorlarmış ki uçtun,
Bugüne kadar burda, başımızdaki taçtın,
Gözün aydın sılaya, kanatlarını açtın,
Ondan sonra orada, yasaklanırmış durman.

İkramın en çoğunu kim gizli veriyorsa,
Onu yükseltirlermiş üst derecelik kursa,
Orda bir cennet varmış, aklında her ne varsa,
Yalnız en çok hediye, her türlü derde derman.

Dünyada en zor şeydir, cahile söz anlatmak,
Onu sürüden alıp, insan içine katmak,
Aldığı yobazlığı varken günahla satmak,
Mümkün değildir onun, kör inadını kırman.