Benim Adım Kader
Benim Adım Kader
kader, beyaz kâğıda sütle yazılmış yazı elindeyse beyazdan, gel de sıyır beyazı -Necip Fazıl- örer ağlarını çizgiler, ulaşıp en ücra burçlara ezer ağır sıklet bedeniyle acıyan yanlarımı h/ey kara gözlü küheylan, sırra kadem hancı griye boyanmış alemde çokta umutlanma düş/erken iksiri yudumlanmış yüzüklerim gibi bozuluyor büyülerim levh-i mahfuzda gömülü sırlar, oynatılmaz ki kalem ay öpse şemailini ne yazar, aynaya baktı beyaz adam şen şakrak gökyüzü, mavili sema kimin umurunda çirkine gün doğdu, firavunlarla oynaşır alem bedenler biriktirir günahı toprağa düşerken güneşte kalan ensem kadar pişirir şimdi zaman kaybolan mezarlarda duyulur binbir ah/ım hasbıhali duyan benim, sakalımdan dökülür yaş berzah âleminden döner gemilerim, güvertelerde kalırım beddualara gebe, jiyan yanlarımdan dökülür ne ki Hüsmen ağam var mı kaderden ötesi tohumdan düşsen de, sınırlar ordugâhsız mı kalsın nefse düşen çıngıraklı yılan, amaç kanı temizlemek dur yolcu, zebercet mi döşeli sandın yolları düşer mi payına büyük ikramiyesi hayatın sana bana ona kapı aralığında dağıtıldı nasipler yazgı kalemiyle şerhleri düşüldü varlığının doğmamış çocuğa göynek biçersin de görmez misin tartısı var bütün yaşanmışlıkların celallenme be nefsim senin de bir ağırlığın var İlkay Coşkun 15.08.2009 |