İNZİVA
aklıma düştükce yorgun düşlerim
canım yanar,içim sızlar zaman çarkında ufalanır bedenim güneşe sevdalı kaç mevsimim kaldı ki geride kaç mevsim gecikti bir bilsen ebruli hayallerim sen ne dersen de artık bunca laf cambazı arasında yerim yok benim serenat yapmama da gerek kalmadı sessiz kelimelerle tat vermez imgelerim sahile vuran dalgalar gibi onlarda bir bir eridi kalmadı hiçbir görgü şahidim tövbe tövbe büyük sözlerime,günahlarıma tövbe ettim artık,yeminliyim topuğundan vurulmuş eskı Istanbul kabadayılarına döndüm sonunda kendi köşemde inzivaya çekildim |
selamlar sunuyorum yazan yüreğe.