ʎɐsɹɐʌ
ağaçlar hep aşağıya büyüdü.
bakmıştım çocukken şakıyan çelenk sesin taş şenliği. sınırsız ve güçlüydü annem böyle söylerdi. dinle rüzgarın yağmurun sesini çal biraz. oyna iplikleri sar renkli mi renkli tüm parmaklarda her çocuk hak etmelidir. ederi vardı taşıdım kalbimde tane tek iz. gaia’nın kibriyle tüm toprak kurumuş canım benim tuzdan gözyaşı belki de bir şarkıydı büyük acılar büyütür her şeyi zaman içe dönük beş parmak beş parmağı keser kusursuzdur çimen tendir kuru bir kafeste oturur ala ceylanlar ya da bir iki üç ötesi sus. |
Beğendim okudukça...
............................................ saygı ve selamlar..