En sadık dostum kalemle başbaşa kaldığımız bir anda kağıt üzerinde yaptığımız çekişmeli hasbihal...

Usandın benden degil mi kalem?
Usandın kurşun rengimden.
Ben istemesem de devr-i alem;
Döndükçe, gidiyorum kendimden...
Hiçliğe gidiyorum ya da boşluğa,
Tutunacak yerim olmadan...
Ayıkken özeniyorum sarhoşluğa,
Vazgeçiyorum sonradan...
Benim ayyaşlığa ihtiyacım yok,
Zihnim fazlasıyla bulanık.
Gözüme görünenler ikiden çok;
Bir arada ve hiçe dayanık...!
Gölgemi kaybettim önceki gece
Tartışmıştık, kırdım biraz...
Onun kaybıyla yalnız kaldım iyice,
Kendim bile beni bulamaz...
Şimdi duvarda sessiz karartılar,
Bana oyunlar oynamakta.
Galiba gölgesizliğimin farkındalar
Cesaret arkama saklanmakta...
Oysa beni hiçbir şey korkutmuyor;
Hepsine beyaz bayrak çektim.
Yalnızlığım fazla kalabalık olmuyor,
Zira bir başıma,tek gerçektim...
İşte yine seninle masa başındayız,
Ben anlattıkça sen çiziyorsun...
Sanki birbirimizle ruh savaşındayız;
Bir ağlasam,hepsini siliyorsun...
Bırak atlama hiçbirini, kalsın öylece,
Zihin bulutum gölgemi bulsun.
Ayık kaldıkça,vurdular ince ince.
Bırak, kurşunum sarhoş olsun...!

Kurşunî