Ben deliymişim.
Öyle dediler bana doktor.
Kahveyi şekersiz içerim,
uyanamamak korkusundan ötürü uyumayı sevmem,
bir de sevda şehrine varınca
kim olduğumu unutacak kadar çok severim.
Bu beni deli yapar mı?

Ben deliymişim.
Sana gönderdiler doktor.
Uzaklara dalıp gitmem,
kitabımı buzdolabında unutmam,
kalemimle dertleşip ağlamam normal değilmiş.
Cidden bunlar beni deli yapar mı?

Ben deliymişim.
Sana geldim doktor.
Şimdi sana soruyorum;
benden bir tane ’peki’,
bir tane ’susuyorum’,
bir tane de ’kabul!’ çıkar mı?
Bunlarda muvaffak olamıyorum.
Zira, ’Hayır!’ yanım baskın,
’böyle olmamalı’ sav’ım cüretkar
ve ’gidiyorum’ ayağım fazla seyyâh.
Bunlar deliliğe sığar mı?

Ben deliymişim doktor, anladım.
Bana açıkça söyle,
vereceğiniz gömlek gönlümü de bağlar mı?
Yaa, bağlamaz demek..
Öyleyse itiraf ediyorum doktor,
Ben ziyadesiyle deliyim,
giydirin gömleğimi buyrun gidelim.
Yalnız tek bir isteğim olacak;
Gittiğim yere o’nu da alırlar mı?

Kurşunî