Kara Uyku
duvar sesinin yankısı
engebeli karanlığı iterek başını kaldırdı göğe düşecek ışığın acısını suda arayan bir yüz bile var yaramız da o sesin yağmur eşliğinde sızdığı biliniyor ve geri çekiliyor dalgalar gece kara uykusunu sezdiriyor rüyasındaki çiçeğe üzülüyormuş kırmızı bildiği için bir gün öleceğini yine de zamana biat eden bulutlar var maviye bulaşan aşkını terennüm edip kaldırdığında kesilecek başını sırtını sıvazlayan suya düşürüyormuş elini uzatıp verdi ona rahatlık bu da giderken arkanızdan ağlayanların kokusu dönünce başınız tekrar merak etmeyen kimse sizsiniz. |
dökülen sessiz çıglıklar
söylenmeyen sözler
sevda tadında mısraların kalbi
harika bir şiir okudum
etkilenmemek elde değil.
kutluyorum şiir tadında kalın