Kapı Açıktı
sokağın başını ve sonunu
bulutları ve göğün kapanan gözlerini duymuyor musun yağmur tüm ümidiyle sokulup soluğumuza taşların kirli aralıklarını sevmek istiyor ve kımıldanışın seferinden seyreyliyor kainatı demini tutuğumuz kokular dünyanın ilk ıslandığı anın devamı küçük ve donuk bir ayrılık duygusunu kalbimize işleyen katil şimdi seninim yüreğimin buğusunu silip öldürebilirsin beni ara ara yapraklarına yeşil ellerine mavi gözlerine ve rüyalarına eşlik edebiliyordum artık derken ve nihayet yorgun adımlarını çekip gönlümden tatlı bir uykuyla tamamladı sonunu giydirip arzuhalini ürpermelerine baktı sönük aşk üçgeninin sonsuzluğa açılan küçük noktasından binlerce kez geçtiği halde göz yaşlarını silmiyordu kapı açıktı tanrı boşlukta çiseliyordu. |
Sade bir dil, akıcı bir anlatım, vurgular yerli yerinde
yürekten gelen bir sesleniş. kutlarım...